Levensbehoeften boven tafel krijgen om tot een schets te komen bij een opdracht
Marcel ervaart zijn vakgebied als heel dienstbaar en contextgebonden. Dat betekent dat hij in het contact met de mensen die zijn opdrachtgever zijn, eerst onderzoekt waar hun behoeftes liggen. Daarbij is hij altijd op zoek naar een ‘klik’, zodat hij met zijn werkwijze het meest passend de behoeftes van de mensen kan volgen. Hij bespreekt daartoe levensvragen met zijn opdrachtgevers om tot de kern te komen hoe deze mensen leven. Voor hem is dat een belangrijk middel om te komen tot een ontwerp dat hij kan toetsen aan die behoeftes.
“Om een ‘klik’ te kunnen bereiken, is een open dialoog nodig. Ik probeer de behoeftes van mijn opdrachtgevers te begrijpen en stel gerichte vragen. Welke intenties spelen er die met hun leven te maken hebben? Hoe staan ze in het leven? Wat is hun smaak? Ik vraag altijd aan mensen hoe ze denken dat ze de ruimte zullen gaan gebruiken, wat ze aan de ruimte belangrijk vinden, of ze vaak koken, veel mensen over de vloer hebben. Dat soort dingen. Ik heb die mensen nodig om tot een ontwerp te komen, dat is ook het leuke aan mijn werk. Na een gesprek zet ik mijn ideeën op papier. Hiervoor heb ik een vaste structuur. Ik laat de mensen drie opties zien. Dat zijn dan drie verschillende uitwerkingen die variëren in complexiteit. Aan de hand daarvan kan ik testen of mijn ontwerp aansluit bij de behoeftes van mijn opdrachtgever, maar ook bij mijn eigen ideeën.
kletsen en een ‘klik’ spelen een prominente rol bij het komen tot een ontwerp
Mijn aikido-vrienden vroegen me om een ontwerp te maken voor de verbouwing van hun appartement in Amsterdam. Zes jaar geleden hadden zij dit appartement gekocht, maar inmiddels was er een baby geboren en wilden zij de ruimte anders gaan indelen. Om erachter te komen waar hun behoeftes lagen, ben ik met hen in gesprek gegaan. Ik begin altijd met zo’n gesprek, er moet echt een klik ontstaan. Een menselijke klik, en een klik in smaak. Ik ben naar het appartement gegaan en ben met hen gaan kletsen. Na drie uur zat ik er nog! Dat is heel leuk want je probeert elkaar dan echt te begrijpen, misschien wil ik zelfs wel meer dan die klik, dat vind ik héél belangrijk. Ik stelde gerichte vragen, gericht in de zin van: ik ben op zoek naar de intenties van die mensen, die met het leven te maken hebben zoals wat hun smaak is, hoe ze in het leven staan. Ik vroeg hen hoe ze de ruimte zouden willen gaan gebruiken, wat ze in die ruimte dan belangrijk vinden, of ze vaak koken, veel mensen over de vloer hebben. Omdat het een split-level woning is, vertelden ze dat er voor het kind overal hekjes geplaatst zouden moeten worden. Waarop ik vroeg: waarom gaan jullie niet verhuizen? Maar dat was geen optie. Ze hadden ook al wat gekeken op mijn website en konden benoemen wat hen aansprak. Na afloop zette ik op papier wat ik hen te bieden had en ik stuurde hen een mail met enkele voorstellen. Ik deed dat volgens mijn gebruikelijk structuur. Ik maakte niet één schetsontwerp, maar ik maakte drie verschillende versies. Het gaat in deze fase nog heel erg over het beeldende: over de compositie en hoe je met licht omgaat. Hoe je door een ruimte heen kunt lopen. Tegelijk gaat het ook om de budgetten en of het functioneel is. Op basis van de voorstellen kwamen we tot een keuze voor een ontwerp. Op dat moment gaat er een volgende fase in. Ik heb dan andere input nodig: een tekening van de bestaande toestand, een beschrijving van de context, van maatvoering, etc. Zo werken we verder, ik werk altijd per fase en de opdrachtgever kan altijd terug.”
Ga naar een ander voorbeeld van wroeten naar wat mensen écht willen.
