Werken op ingeving
“Het kwam door een journalist. Die zat zo door te vragen op wat de essentie was van wat ik maak… Ik maak werk om in te kunnen wonen, zei ik, zoals ik zou willen wonen met zijn allen. Voorbeeld: waarom steken wij nooit diagonaal de straat waar je woont over en belt aan bij de overburen en zeg je: ik zie jou steeds het raam dicht doen als ik ook naar bed ga, maar wie ben je, zal ik een nacht bij je komen logeren? En toen dacht ik thuis: ik moet dit doen! Fok. Ik moet dit doen! En ik ben dat meteen gaan doen, want anders doe ik het nooit meer. Dus ik belde aan bij de overbuurman, een alleenstaande man. Ik was geraakt, ontroerd, in de war. Wat moest ik doen? Dat was zo leuk! En toen kwam ik bij mijn groep spelers en zei ik: bij de volgende voorstelling gaan we allemaal bij 2 weken logeren bij een wildvreemde. Die voorstelling was in Groningen. En dat zijn we gaan doen. Ik wilde het er niet meer over hebben, want anders zouden we het nooit gaan doen.
De wereld is groots in zijn verpakking, maar van binnen zijn wij mensen eigenlijk allemaal hetzelfde. Ieder mens kent tederheid en wraak, haat en liefde. Als je de meer karakterologische delen van jezelf afpelt en je zit ‘naakter’ tegenover elkaar, kom je erachter dat er bijna geen verschillen zijn. Mens is een mens is een mens, overal. Dat is het concept van de WijkSafari. Voor even ‘wonen’ in die verbeelding. Trek niet altijd je conclusies over iemand, zonder dat je diegene kent. Durf te ontmoeten, in plaats van te oordelen.”
