Ruimte, leegte creëren voor interpretatie

Poëtische potentie, het kader waarbinnen een toeschouwer een eigen ervaring heeft.

“Poëzie, een andere betekenis geven aan een bepaald beeld, komt tot stand doordat je een manier van kijken forceert: je stuurt de perceptie van het publiek van een bepaald beeld door hoe je dat presenteert. Als je ontwerpt kun je dan poëtische potentie creëren. Dat is het kader van een werk waarbinnen je publiek de ruimte heeft voor eigen ervaring en interpretatie. Je ontwerpt in eerste instantie vanuit een intentie. Als regisseur duid je: hier moet je kijken, en nu daar, en nu daar, want daar wil ik je iets over vertellen. De manier waarop je dat doet, bepaalt de betekenis en waarde van de inhoud. De moeilijkheid van film is dat het lastig is buiten die grote hoeveelheid ‘plot’ in jezelf te raken en abstractie te ervaren: daar moet je bewust momenten voor creëren. Je kunt dan bijvoorbeeld het plot even loslaten, waardoor je het publiek forceert om los te komen van de logica van de film. Het hoeft zich dan niet meer af te vragen: ‘Volg ik het wel?’ Want die twijfels leiden af van het voelen van de film. In dit ‘plotvacuum’ ervaart het publiek die rationele twijfels dus even niet, omdat er geen logica ís om over te twijfelen. Hier is het juist meer het voelen, dat kan bijvoorbeeld door shots langer aan te houden. Zo ontstaat er ruimte voor interpretatie.”