Via gesprekken en zonder verwachting werk laten ontstaan
Annemarie is opgeleid als beeldend kunstenaar en geeft les op verschillende kunstacademies. Door haar lesgeven is haar beeldende praktijk op de achtergrond geraakt. Toch is haar makerschap een belangrijk onderdeel van haar onderwijspraktijk en neemt het een belangrijke plek in, net als in haar dagelijks leven. Het hoeft niet meteen iets perfects te zijn, maar juist door het onverwachte via uitprobeersels, gesprekken met vrienden en het volgen van gevoel wanneer het zich aandient, ontstaat er werk.
“Ik ben opgeleid als beeldend kunstenaar en ik sla aan als er beeld te zien is. Inmiddels ben ik bewuster en actiever bezig om mijn beeldende kwaliteiten in mijn lessen in te zetten. Ik vind het leuk mijn eigen geklooi daarin toe te laten! Lange tijd was ik voorzichtig om die kant van mijzelf te laten zien. Ik kan heel goed tekenen. Laatst zag ik werk uit mijn studietijd. Ik kon toen écht heel goed tekenen. Dat doe ik niet meer zoveel voor de buitenwereld, maar wel voor mezelf. Ik heb heel lang gedacht dat ik hierop werd bevraagd: of ik dan wel een échte kunstenaar ben.
Eén ding waar ik me bewust van ben geworden en nu heel dankbaar voor ben, zijn twee vriendschappen waarvan ik ben gaan beseffen dat wat we samen doen, kunst is. Met deze twee vrienden spreken we als makers of kunstenaars, onder elkaar, over kunst en de wereld. Dat zijn een ander soort gesprekken dan die ik heb met vrienden, die bijvoorbeeld psycholoog zijn of onderwijzer. Die gesprekken met die kunstenaarsvrienden zijn voor mij een soort motor, ik voel steeds hoe belangrijk deze voor mij zijn. Ze blijken een soort levensbehoefte te zijn, ze voeden me in mijn bestaan. Daar zit mijn artistieke zijn. Tijdens deze gesprekken gebeuren er dingen, die plan ik niet. Maar er komt soms iets uit en dan zeggen we: ‘Dit is werk’! Het is dan bijna per ongeluk gebeurd. Op deze manier overkomt het me dat ik werk maak. Ik heb me verdiept in tijdmanagement vanuit de boeddhistische filosofie en daarin heet dat: surfen op de tijd. Als iets zich aandient, dan is dat vaak het juiste moment om daarmee aan de slag te gaan.
Zo moest ik een keer iets doen voor een learning community en dat sudderde maar. Toen stond ik onder de douche en opeens had ik hele zinnen in mijn hoofd. Ik verbrak een van de regels die ik voor mezelf aanhoudt: dat reizen in de trein voor mij ontspanning is. In de trein begon ik te schrijven. Dat moest er op dat moment uit. Het artikel is nu bijna af en ik merk dat dat er toe doet. Vroeger zou ik dan denken: ik moet eerst notities maken en dat pas later dan doen, want ik moet werk en rust gescheiden houden. Tegelijkertijd is dat voor mij wel ook gezond.”
