Positionering in een samenwerking door het verzamelen van externe feedback

Dat doen we even snel, nou dat doe je dus niet even snel.

“Samen met mijn collega Max ben ik al enige tijd bezig met het maken van een online sound library van fietsgeluiden waarbij alle geluiden van een fiets in één pakket aangeschaft kunnen worden. Voor fietsgeluiden was dit nog nooit gedaan. Het idee ontstond toen om ‘even’ een teaser te maken om de library te promoten. We bedachten een verhaal en maakten afspraken: ik zou me gaan richten op het sounddesign en het filmen van het materiaal. Max zou zich richten op de muziek en beeldmontage. We maakten geen storyboard, we schreven niets op maar we bespraken wel veel. Nooit eerder hadden we over video-editing nagedacht. Voor mij was deze werkwijze heel anders dan de werkwijze die ik  normaal gebruik, maar ik dacht: dit is iets heel anders, dus het werkt vast ook anders.

We maakten een vertaalslag van het maakproces van de audio naar dat van de fietsen in beeld.We wilden geluidsopnamen van vier verschillende stadsfietsen maken, daarom wilden we ook filmen en fotograferen in de stad. We kwamen op het idee het thema van The Good, the Bad and the Ugly te gebruiken met als eigen aanvulling The Racer. Zo konden we de fietsen elk een eigen gezicht geven. De geluiden namen we ’s nachts op, omdat het dan stiller was. We filmden de fietsen – hoe toepasselijk – ook in het donker. Bij de vier fietskarakters paste de mysterieuze muziek van Moricone, Max componeerde een muziekstuk in die stijl erbij.
Gaandeweg het maakproces liepen montage en sounddesign steeds meer door elkaar. We mailden veel, maar we hadden de kaders niet helder gedefinieerd. Er ontstond een samengesmolten ding dat voor mij niet zinvol was. De muziek begon de overhand te krijgen, de audio kwam in een dienende rol. Ik kreeg het gevoel dat er ergens iets niet klopte. Maar wat? Op een vrijdag rond een uur of 1 in de middag was ik in mijn studio aan het werk. Ik was bezig de feedback van Max te verwerken. Hij vond: ‘het moet nog hectischer.’ Dus maakte ik het geluid puntiger, minder glijdend. Dat werkte op zich wel goed, maar toch. Waren we nou wel het juiste verhaal aan het vertellen? Er zat ergens een frictie, maar ik wist niet waar.
Toen kwam mijn vriendin binnen en ik dacht: ik laat haar de teaser te zien. Ik merkte meteen dat ze het niet snapte. “Waarom zitten we zo lang naar die stad te kijken?” vroeg ze.  Ik voelde dat ik boos werd. Ze zei: “Je verkoopt die stadsgeluiden toch niet?” Ik sloeg met mijn zijn vuist op tafel, tegelijk wist ik: ik moet haar feedback accepteren. Ze had helemaal gelijk! Ik ging terug naar mijn studio en at een boterham, op het balkon.  Ik moest even letterlijk afstand nemen. Wat moest ik nu doen met deze feedback richting Max? Het was zijn muziek, zijn kindje, dat naar de achtergrond moest.
Ik kreeg een idee. Misschien moest ik iemand anders vragen om ook op de trailer te reageren. Max en ik zijn namelijk onze eigen opdrachtgevers, en we weten zelf soms niet meer wat werkt. Ik heb Max toen gemaild en verteld dat ik de trailer aan mijn vriendin had laten zien, en aan nog iemand. Dat laatste was niet waar, maar ik wilde hem per se overtuigen, en zette de feedback daarom nog wat steviger aan. Max reageerde positief en zette de versie van de trailer meteen online, op YouTube achter een link, en we vroegen een paar bekenden en audioprofessionals om hun reactie. De feedback die we kregen was: de teaser duurde te lang (3 minuten), hij  voelde niet compleet en de geluiden van de fietsen werden overstemd door stadsgeluid en de muziek.
Max en ik liepen vervolgens nog een keer samen door de hele trailer heen en benoemden alle pijnpunten. We lieten elkaar hardop denken, zonder gêne. We gaven elkaar de ruimte zodat er duidelijk werd wat de ander dacht. Niet de teaser, maar de library werd het aandachtspunt. Het geluid van de fietsen moest prominenter worden. We grepen in op elkaars montage- en editingproces. Alles wat we als ballast zagen, gooiden we er uit. Wat was de kern? Dat waren de vier karakters. Alles wat daarbuiten viel, was niet nodig. De verhouding tussen audio en muziek pasten we aan, om de aandacht te vestigen op hetgeen we verkopen: de audio library.”