Eigen lichaam in kaart brengen
Annemaries eigen lichaam is een grote inspiratiebron, Bij grote lichamelijke veranderingen gebruikt ze verschillende registratievormen, zoals fotografie, video, geschreven notities en tekenen naar de waarneming. Haar fascinatie voor het lichaam ontstond als kind al, evenals het tekenen naar de waarneming. Zij gaf jarenlang lessen modeltekenen bij Artez.
“Ik maak elke zondag vier naaktfoto’s van mezelf. Ik wil vastleggen wat er met mijn lichaam gebeurt, omdat ik zwanger ben. Een aantal jaar geleden ben ik begonnen met mijn lichaam te documenteren, omdat ik toen kampte met een burn-out. Toen heb ik veel zelfportretten gemaakt om te leren ontdekken wat er gebeurt in mijn gezicht. Bijvoorbeeld als ik huil of gehuild heb ontstaan er vlekken in mijn gezicht. Dat ben ik fotograferend gaan observeren. Dat was ontstaan omdat mensen vertelden dat ze niet aan me konden zien dat het zo slecht met me ging. Slechts een paar mensen, die mij heel goed kennen, konden het wel zien. Wat was dat dan, wat zij wel zagen en veel anderen dus niet? Ik wilde dat ook kunnen zien. Zo is dat proces ontstaan, van observeren en registreren, en ontdekte ik dat ik op die manier tot interessante inzichten kwam. Nu ben ik mijn zwangerschap ook op die manier vast aan het leggen. Ik wil goed kunnen zien wat er verandert aan mijn lichaam.
Ik maak foto’s waar ik mijn armen omhoog heb, zodat je goed de zijkant van mijn lichaam en borsten kunt zien. Ik maak foto’s van verschillende hoeken, frontaal, zijkant en driekwart. Soms zoom ik in of maak ik een close-up. Ik let wel op compositie, uitsneden en frames van die foto’s, omdat ik het belangrijk vind dat het een goed beeld wordt. Ik ben dus al makend een onderzoek naar mijn lijf aan het doen. Ik ontdek hoe verschillende dingen veranderen en krijg daar meer inzicht in. Ik krijg nu bijvoorbeeld een holle rug en dan ga ik vervolgens op internet zitten googlenen hoe dat zit. Dan kom ik erachter dat je bekken anders gaat staan en dat dat invloed heeft op je ruggengraat. Op die manier snap ik via die foto’s wat er in mijn lichaam gebeurt. Het is al een hele collectie aan het worden. Ik maak deze foto’s voor mezelf. Ik wil dit, wat met mij gebeurt, zo goed mogelijk vastgrijpen. Met dat doel schrijf ik ook wel eens in een dagboek en weeg elke week mijn gewicht, maar dat is niet voor mij voldoende. Het is nog fascinerender dan ik dacht. Het is veel genuanceerder dan ik had verwacht. Ik wil iets grijpen wat maar tijdelijk is. Ik doe dit voor mezelf, niet voor mijn kind. In eerste instantie is dit voor mij vooral een fysiek proces, want ik ben dit onderzoek niet gestart om de transformatie van niet-moeder naar moeder te onderzoeken.
Ik heb nu dit concept gekozen, en ik ben wel iemand die dit trouw de hele zwangerschap doet. Ik ben heel trouw in het algemeen en dat doe ik met dit dus ook. Ik ben trouw aan mijn eigen opdracht en in dit geval ben ik heel strikt. Ik documenteer elke week op een vast moment hoe mijn lichaam er nu uitziet.”
