Nooit een blanco start

Marcel werkt niet lineair. In zijn zelfgecreëerde universa van afbeeldingen, inspiratie en reeds gemaakt, vaak onaf werk zoekt hij steeds weer een prikkel om op door te gaan. Hij werkt het tegenkomen van de prikkel in de hand door al zijn werk en verzamelingen van afbeeldingen te digitaliseren en doorheen te scrollen.

“Mijn vrienden zeggen wel eens tegen mij dat ik mijn eigen kosmos heb gecreëerd. Dus als ik die computer in duik, duik ik eigenlijk mijn eigen tropische eiland met tekeningen in. Alles wat ik teken scan ik in en verzamel ik in mapjes. Dan open ik mijn computer, en omdat ik zó veel mappen met tekeningen van mezelf heb, open ik ze met zo’n kijkprogramma; dan scroll ik door die tekeningen heen. En gek genoeg kies ik er onbewust zelf eentje uit waarvan ik denk: die is nog niet af. Of oh wat heb ik zin om die af te maken! Ik gebruik dat scrollen als een truc om zelden of nooit dat gevoel te hebben bij een wit vel; wat zal ik eens gaan tekenen?
Ik zit in een systeem waarin honderden tekeningen nog niet af zijn. De vraag voor mij is alleen maar in welke tekening ik zin heb om aan verder te werken. Eigenlijk zijn heel veel tekeningen in een tussenstadium. Dan ga ik wel eens rustig daar doorheen scrollen voor een uurtje. Puur voor inspiratie. Dat vind ik leuk. Dat scrollen zie ik als een slimme truc om gewoon op iets te stuiten. Daar doe ik veel mee. Ik denk ook nooit een concept uit. Het gaat veel meer als reactie op iets. Veel meer vanuit een zien van iets. Ik klik wat door en ik kom van alles tegen. Het is een soort onbewust zijn en op een bepaald moment kom je iets tegen en dat spreekt je aan. Maar twee dagen later had vast een andere afbeelding me aangesproken. Dat noem ik het zoeken van die onbewuste spiegelingen die iets doen.”