Discipline en de geest
Wanneer Nina zenuwen, twijfel of onzekerheid ervaart in het voortraject van een proces, dan slaat ze zich daar doorheen door heel enthousiast te zijn. En soms is het nodig om enthousiast te doen tot het echte gevoel dan vanzelf volgt. Als ze vervolgens de ruimte heeft om rustig verder aan de slag te gaan, speelt ze ‘dictator van zichzelf’, om de structuur in haar leven te bewaken.
“Toen ik werd gebeld voor de opdracht van De Regels van Floor voelde ik eerst weerstand. Ik zou een ander project ingaan, maar dat ging niet door. Toen werd ik gebeld door de producer: ‘Wil je production design doen?’ Eerst voel ik weerstand. Dat is een onderbuikgevoel. Ik kan heel goed doen alsof ik geïnteresseerd ben: ‘Hey, wat leuk dat je aan mij denkt, super leuk!’ Uiteindelijk moet je bij die uitvoering komen, maar dat zie ik op dat moment nog niet voor me. Maar ik weet dat elk project altijd iets nieuws heeft, een uitdaging is.
Toen ik had opgehangen ben ik meteen met iemand gaan bellen, omdat ik de behoefte had om het hardop te bespreken, het maakt niet echt uit met wie. Ik vertelde over de opdracht en hoe leuk het was. Ik praatte mezelf misschien wel het enthousiasme aan. Maar ik voelde ook angst en onzekerheid omdat ik dan het gevoel kan hebben dat ik de boel belazer, dat kan ik zelfs nog na afloop van een project hebben. Ik ben naar niemand eerlijk over deze onzekerheid. Uit zelfbescherming en om de onzekerheid minder de overhand te laten nemen als het wordt uitgesproken, houd ik dit voor zich. Mezelf enthousiasmeren is hoe ik mezelf er doorheen kan slaan.
Na het telefoontje ontving ik van die producer meer informatie per mail. Ik kreeg het concrete verhaal, en dat is een leuke fase waar ik me op kan richten. Ik hoef me geen zorgen te maken wat daarna moet gebeuren, ik kan gewoon beginnen met plaatjes zoeken, nadenken, research doen. De weerstand zakt dan weg: ik kan het project me meer eigen gaan maken, in het ontwerpproces stappen en mezelf structuur opleggen. Positieve energie ontstaat bij mij als dingen behapbaar worden: dat dingen in blokjes opgedeeld kunnen worden. Dat maakt het minder complex en meer afgebakend waardoor ik nuchter kan blijven in het proces. Ik ben best een chaotisch persoon en als ik aan het zoeken ben, dan laat ik dat ook toe. Maar bij dit soort dingen, dan ga ik streng voor mezelf zijn: de wekker heel vroeg zetten, elke dag, want ik werk elke dag zo laat en werk tot zo lang. Dat werkt heel goed tegen je ergens in verliezen. Ik kan wel tot elf uur ’s avonds doorgaan, maar het wordt niet per se beter. Als ik iets niet beheers ga ik streng voor mezelf zijn, in tijd vooral.
Ik creëer structuur: ik maak een planning en stel deadlines. Ik word een soort dictator van mezelf. Ik maak een researchplan en heb in mijn hoofd een idee van hoe het er uit moet komen te zien. Niet heel specifiek, maar ik heb in mijn hoofd wat de sfeer is van een ruimte… dan ga ik de stad in en dingen zoeken die bij die sfeer horen.”
