Het is een groot doorlopend gesprek
In essentie is de vorm van samenwerken van Lauren en Adelheid: de een doet een voorstel, de ander reageert, de een doet een voorstel, de ander reageert. Doorlopend. Zo bouwen zij het gesprek. Ook als het gaat om de vraag in hoeverre Lauren artistiek haar eigen ontwerp of onderdelen in een project zoals de Wijksafari heeft.
Lauren: “Bijvoorbeeld de regie van een WijkSafariscène, in hoeverre is het de keuze van de speler of de regisseur? Ik kan daar nul antwoord op geven, het ontstaat in doorlopend gesprek met elkaar. Ik heb het gevoel dat dat is wat er gebeurt. Dat wij in een groot doorlopend gesprek zijn, maar dat er ook al die losse doorlopende gesprekken zijn, over allemaal verschillende losse lijnen. En dat vind ik een hele fijne manier van werken. Ik heb nooit iets gevoeld van: en ik moet nu binnen de WijkSafari een heel helder terrein hebben, want dat is van mij en daarin kan ik, zal ik… nee. (…) Het is er niet, omdat ik daadwerkelijk alle inspiratie en voeding krijg die ik nodig heb uit dat doorlopende gesprek.”
Adelheid: “Het gemak waarmee we aan elkaar voorleggen wat er gaande is, soms in het moment, of in een omgeving die er al is, en waarmee we elkaar helpen om de paden te effenen, dat brengt ons naar de creatie. Dan kunnen we in die bedding gaan zitten, er is dan geen andere laag. (…) Wij pakken de obstakels voordat ze er zijn, we pakken ze uit de denkbeeldige toekomst en leggen ze in het hier en nu op tafel: ‘ik vind dat heel eng’, ‘ik word een beetje zenuwachtig’, ‘oh Lau.. ik hoop dat je me niet verkeerd begrijpt…’ en daarin zijn wij duivels confronterend, omdat die communicatie daardoor eigenlijk van fluweel is. Er liggen wel twee messen op tafel, maar het is een soort baarmoeder; we hebben daar een commitment van vertrouwen, van een soort zielsgenootschap waardoor we denken: wow, je kan gewoon de degens trekken, wow! En dan is er alleen maar het hier en nu.”
