Een traject dat lang duurt maar relatief weinig werk kost
In een langlopend traject waarin de opdrachtgever en een tussenpartij invloed uitoefenen op proces en product wisselt de inbreng en invloed van de maker.
“We hebben muziek gemaakt voor een buienradar-app. Die verkopen weersvoorspellingen aan Amerikaanse televisie. Ze kregen een hele nieuwe huisstijl voor geluid en daar hebben wij via een intermediërende publisher een pitch voor gedaan. Een onderdeel van het emmertje met tracks dat wij met ons bedrijf Guns for Hire doorstuurde was een ‘anthem’ voor het merk. Het was een blauwdruk voor de muziek, het merk in muziek in anderhalve minuut en alles moest erin. Het moest blij zijn, flexibel, het moest positieve energie hebben, maar je moest er ook mee aan kunnen aankondigen dat er tweehonderd mensen dood zijn gegaan in het oog van een orkaan. Het moest uptempo zijn maar ook rustig. Kortom, het moest alles zijn. Dat was een typisch stuk muziek waarbij je heel snel tot de tachtig procent komt en met de laatste twintig procent ben je nog weken bezig. Op een gegeven moment waren ze het er over eens dat twintig seconden van de muziek anthemic moest aanvoelen, dus er moet een bepaalde euforie in zitten. De stijl muziek die we hadden gepitcht was heel ingetogen en minimalistisch, dus hoe krijg je dat er dan in zonder dat je hoort dat het erin moest? De stijl muziek stond dat helemaal niet toe, maar zij wilden dat erin hebben. Dus we hebben wel anderhalve maand heen en weer gemaild over de invulling van twintig seconde muziek. Met meer beats, minder beats, meer synth, minder synth, het ging maar door. Je hebt het gevoel dat je het hele spectrum van wat haalbaar is binnen dat stukje muziek al gehad hebt. Toen we bij versie twintig waren, haalde ik versie vijf er weer bij en dacht, ok dit scheelt twee decibel en een beetje meer distortion, maar verder zijn we weer helemaal terug bij af. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je moet doen. De uitdaging is groot als je achter je computer zit en denkt, what the fuck moet ik nu dan nog weer doen! En vervolgens doe je maar weer wat.
De versie die nu goedgekeurd is was versie negenentwintig. Dit zijn van die pitch constructies waarbij je weet, je hebt eigenlijk de pitch gewonnen, maar voor we een echte sign off hebben moet dit stukje muziek ook goedgekeurd worden. En we kregen daar dan wel weer meer budget voor, dus het werd wel op een bepaalde manier vergoed, maar je bent er wel heel lang mee bezig. We hebben in oktober de eerste demo rondes gedaan en we hebben nu half januari de duim omhoog gekregen.
De publisher zit er tussen en ik heb goed contact met de producer die het moet uitvoeren. Op een gegeven moment ga je gewoon achterover zitten: “zeg maar wat ik moet doen en ik maak het voor je”. En natuurlijk daar een interpretatie van. Maar op een gegeven moment stuurde hij ook spotify playlists door met heel specifiek wat ze wilden. Vaak leverden we dat en dan was het het toch niet. Dan vonden ze het toch fijn dat we dat hadden gemaakt, want dan konden ze aan het merk pitchen dat ze dat geprobeerd hadden en dat dat het ook niet was. Je komt op een punt dat het niet zoveel meer uit maakt.
In het begin probeer je er nog echt iets moois van te maken en er hard over na te denken. Dan neemt de publisher ook meer afstand. Maar op een gegeven moment kan dat niet meer. Dan is het klaar. We waren al zo ver down the rabbit hole dat we niet zoveel meer te verliezen hadden. En uiteindelijk hebben we toch iets gemaakt. Ik kan niet zo goed beschrijven wat het nou was. Vaak heb je ook die hele reis nodig om te merken dat iets goed is. Vaak hebben die bedrijven de route nodig dat ze zeker weten dat ze alles hebben geprobeerd en dat dit de beste oplossing is. Het kan dan dat je op het einde iets vergelijkbaars hebt als wat je op dag 1 hebt ingeleverd. Het is voor hen ook makkelijk om een andere componist erop te zetten, maar blijkbaar zaten we wel zo dicht bij het vuur dat dat niet nodig was. Uiteindelijk krijg je dan wel veel complimenten, van “het is de eerste keer dat we het met één componist hebben kunnen doen”. Die trajecten zijn ook gewoon heel lang. Achteraf ben ik ook wel blij dat we het hebben gedaan. Maar als je het hebt over uitdagingen, dan is dit er wel één. Je weet op vrijdag gewoon dat je op dinsdag weer feedback krijgt en je hebt nu een versie ingeleverd die het waarschijnlijk nog steeds niet is. Op een gegeven moment wen je eraan dat je er wekelijks 2-3 uurtjes aan zit te klooien en weer wat doorstuurt. Er is ook een soort hyperbool: uitdaging, uitdaging, uitdaging, uitdaging…. En dan, wacht, ik weet al hoe de vork in de steel zit. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit, zolang ik maar doe wat zij vragen dan gaan we er waarschijnlijk wel komen. En ik draag ook zelf de verantwoordelijkheid niet meer dát we er gaan komen. We waren op een gegeven moment het station gepasseerd dat ze nog iemand anders gingen vragen om het in te vullen. Omdat ze gewoon ook zo invested waren om met ons te werken aan het concept. En ook vanuit de klant hadden gehoord “we willen met deze route verder”. Toen hadden we niks meer te verliezen. Als je direct met een klant samenwerkt dan heb je die vrijheid niet. Het is vaak het probleem dat de opdrachtgever niet precies weet waar ze naar op zoek zijn. En dat is het nadeel van als er wordt gewerkt met een briefing waarin de merkstrategie vertaald wordt naar een audio-strategie en waar ook de deliverables van de pitch in worden beschreven. Je moet er eigenlijk van uit kunnen gaan dat degene die dat maakt alle goede vragen heeft gesteld. Dat is echter vaak niet het geval, soms wordt marketingterminologie gewoon doorgestuurd naar de componist. Alleen iemand die op een heel hoog abstract niveau nadenkt over het merk die kan daar wat mee.”
