Het is een geintje, maar ik neem het ook serieus
Mai Linh tekent bijna elke woensdag een illustratie van een zelf ontwikkeld Waterhoen karakter. Deze fantasievolle vogel laat ze avonturen beleven die zij zelf die week heeft meegemaakt. Deze tekening maakt ze om in beweging te komen in het maken als ze de dag start in het atelier.
“Ik maak illustraties van het karakter Walter Waterhoen. Ik teken elke woensdag deze vogel, als een geintje, ook mezelf even aan te zetten als ik het atelier binnenkom. Woensdag is mijn atelierdag en ik kies er vaak voor dat ik eerst dat ga doen om er in te komen, en als ik dat gedaan heb ga ik met de rest verder. Ik vind het leuk om dingen vaker te doen en als ik niet zo’n afspraak met mezelf maak, dan doe ik het niet. Dus ik heb een jaar lang een blog geïllustreerd. Dat móést iedere week, en dan merk ik: dan krijg ik de content wel. Als ik het vrij zou laten, dan krijg je van die projecten die blijven liggen en waar ik jaren niet naar kijk.
Walter Waterhoen is een geintje, maar ik neem het ook serieus. Ik zet het diezelfde dag nog online. Het is ook zeker zo dat echt niet elke keer de eerste schets degene is die het uiteindelijk wordt die ik post. Ik laat er ook niet voor niks kaartjes van drukken. Het hoeft niet dezelfde serieusheid te hebben als dat andere werk dat ik doe voor opdrachtgevers, omdat ik de enige ben die bepaalt of het wel of niet goed genoeg is. In mijn werk voor opdrachtgevers, waar ik erg vaak analytische planten voor teken, ben ik echt geen botanisch tekenaar volgens de wetenschappelijke regels, maar dat moet wel voldoen aan een gedeelte van natuurgetrouwheid. Terwijl, bij Walter Waterhoen is het een fantasievol narratief. Het ligt aan het verhaal wat ik wil vertellen, gebaseerd op wat ik of mijn vriend die week gedaan hebben. Walter Waterhoen is altijd een illustratie. Al is een plant soms ook een illustratie van wat die plant voor een persoon betekent. Maar dat is op een ander niveau. Het is niet een vaststaand narratief wat je verbeeldt maar het verhaal van die persoon, dat is omgezet in een plant dat voor iedereen anders geïnterpreteerd kan worden, terwijl Walter Waterhoen: in een paar regels schrijf ik een verhaal wat er onder staat en de afbeelding uitlegt. Dan kun je hem nog wel invulling geven, naar je eigen hand zetten, maar het is veel duidelijker waar het over gaat. Planten hebben meerdere lagen van interpreteren. Terwijl bij Walter Waterhoen kunnen mensen zich ertoe relateren, maar dat blijft oppervlakkiger. Dat is iets heel anders.
Het is heel logisch dat een échte waterhoen nooit in een auto zou kunnen rijden, terwijl ik dat wel teken. Er is meer ruimte voor verbeelding en grapjes. Qua materialen gebruik ik elke keer hetzelfde bij Walter Waterhoen: fineliners en aquarel. Daar zit geen variatie in. Ik denk dat Walter uiteindelijk zo uitgedacht is met regels die ik er voor heb, dat ik daarin niet per se een link leg naar het andere werk. De manier waarop ik hem illustreer is meer geïnspireerd op wat ik uit het botanische werk haal dan hoe ik met het materiaal om ga. Als ik een botanisch werk illustreer, werk ik ook met aquarel, en dat doe ik op een bepaalde manier. Dat heb ik ook bij Walter geprobeerd, maar dat was niet de manier. Normaal heb ik dan een blad getekend en dat vul ik met aquarel, om meer een natuurlijke laag te geven als die aquarel heel nat is, dat ik dan met keukenpapier overheen ga zodat hij op bepaalde plekken verf wegneemt en op bepaalde plekken blijft liggen, waardoor er een heel erg een fragiel krakerig vlak ontstaat. Dat is daar echt ideaal voor, maar als ik dat bij Walter Waterhoen doe, lijkt het alsof die vogel is aangereden en die veren niet meer verzorgd worden, terwijl dat niet de look is. Maar dat zijn dingen die nooit online gekomen zijn, Walter komt alleen online te staan met een glad verenpak.”
Ga naar meer hierover.
